دستکش طلایی

زمانی که بازی به پنالتی کشید، مانوئل می‌دانست که شالکه برنده‌ی بازی است. او بهترین بازی زندگیش را انجام می‌داد. امکان نداشت شکست بخورد. مانوئل اولین پنالتی را اشتباه پرید، اما ضربه‌ی دوم را درست تشخیص داد. بعد از این‌که با شیرجه‌ای ضربه‌ی برونو الوز را مهار کرد، انگشت شصتش را به نشانه‌ی پیروزی سمت هواداران گرفت. به لطف قهرمانی‌های او شالکه به زودی به یک‌چهارم لیگ قهرمانان می‌رسید. مهار بعدی مانوئل بهتر از قبلی بود. ضربه درست به گوشه‌ی راست پایین دروازه رفت، اما او طول دروازه را پرواز کرد و با دست راستش آن را مهار کرد. جرمین جونز پنالتی پیروزی شالکه را وارد دروازه کرد، اما این برد برای مانوئل بود. گزارشگر آن را «نمایش‌تک‌نفره» نامید. بازیکنان دویدند و روی سر و کول دروازه‌بان قهرمانشان پریدند و هواداران نامش را فریاد می‌زدند: نویر! نویر! نویر! درنهایت، مانوئل از حلقه‌ی شادی بازیکنان فرار کرد. به سکوهای پر از تماشاگر نگاه کرد و لبخند زد. روزهای سخت ارزشش را داشت. این بهترین شب زندگی‌اش بود و می‌خواست از ثانیه‌ثانیه‌ی آن لذت ببرد. به عنوان یک دروازه‌بان، مانوئل ترجیح می‌داد بازی‌ها را فراموش کند. با این حال، این بازی برای همیشه در یادش می‌ماند