آنجا که نامی نیست

استاد یوسفعلی میرشکاک را آن‌قدر در عرصه‌های مختلف از روزنامه‌نگاری گرفته تا تدریس حکمت و فلسفه و نقد ادبی دیده‌ایم که شاعر بودنش یادمان رفته بود. یادمان رفته بود که هم‌دوش «سیدنا الشهید» در سوره چه طبع بلند و چه خیال نازکی دارد. او که روزگاری در میانۀ دهۀ جنگ و مردانگی، ستون از صدای سرخ شاعران مسلمان را منتشر می‌کرد و با همان ستون جمعی از بهترین شاعران امروز را کشف و معرفی و بعضاً تربیت کرد، مدت‌ها بود تن به چاپ اشعارش نداده بود. 
مربی سخت‌گیر «محمدرضا آغاسی»، کسی که در شب‌بیداری‌هایش در «کیهان» احمد عزیزی را یافته و بافته بود، دوباره دل به کلک عشق سپرده و ما را از خواندن و شنیدن غزل‌های مکرر این روزها نجات داده است. عشق در مرام درویشی یکسره مطیع معشوق بودن است و چه بهتر که چنین عشقی را به روایت درویشی عقل‌باخته بخوانیم.
 «آن‌جا که نامی نیست» 52‌غزل دارد و یک مقدمه.