تالار فرهاد

تالار فرهاد رمانِ اندیشه است. برای خوانندگانی هم که با دنیای اندیشه چندان آشنا نباشند رمانِ عاشقانه خواهد بود. خواننده از هر یک از این دو گروه که هست، با تمام کردنِ رمان بدون شک به یک باور ِمشترک در بارۀ آن می‌رسد، و آن عنصرِ قویِ غافلگیری است. عنصری که هم در شکل و هم در محتوا، و هم حتی در چاپ و چینش فصل ها، خود را نشان داده است. تنها وقتی خواننده به انتهای داستان می‌رسد، و آخرین صفحه را می‌خوانَد،عمقِ این غافلگیری را درک می‌کند. از همین‌ رو گفتن از تمامیِ وجوهِ غافلگیری در این رمان، به معنای گرفتن لذتِ درکِ این غافلگیری از خواننده است. این غافلگیری‌ حتی در طرحِ روی جلد و انتخاب نامِ فصل‌ها هم خود را نشان داده است. حتی در تکرارِجمله‌ای از نیچه که بر پشت جلد نقش بسته است.