فارسی زبانی (قلمرو، هویت و رابطه زبانی در تاریخ آسیا)

فراگنر که یکی از ایران شناسان مشهور به شمار می رود در این کتاب پژوهش و نظریه ای ارائه می کند که می تواند سرمشقی برای پژهش های ایران شناسی باشد. او در این اثر به بررسی قلمرو زبان فارسی و دلایل اهمیت آن در تاریخ بخش بزرگی از جهان پرداخته و سعی می کند تا نشان دهد فارسی زمینه هایی برای ایجاد همدلی و کندکاو در خود داراست.فراگنر در بخشی از مقدمه خود بر این کتاب عنوان داشته که متن حاضر حاصل اندیشیدن دائمی وی درباره جایگاه زبان فارسی به مثابه پدیده ای در گذشته و حال است.
وی همچنین درباره کاربرد اصطلاح فارسی زبانی نیز در این مقدمه نوشته است: این واژه وضعیتی است که نه تنها کیفیت کاربرد زبان فارسی را در قلمرو جغرافیایی را نشان می دهد بلکه نشان دهنده مکانی خاص و حتی مفهومی مکانی زمانی است و حتی به این هم اندیشیده ام که باید به جای این واژه از قلمرو ذهنی با عنوان «سرزمین فارسی زبانان» استفاده کرد. نویسنده در بخش نخست از این کتاب درباره مساله قلمرو و قومیت و هویت های گروهشی در بخش شرقی جهان اسلام در دوره پیشامدرن به اظهارنظر پرداخته است و چهار گروه شعوبیه، کردها، ترک ها و فارس ها را به طور مجزا مورد برررسی قرار داده است.
وی در ادامه در فصلی مجزا با عنوان زبان فارسی نو به بررسی میزان نقش تعیین کننده این زبان در ایجاد منطقه ای تاریخی و بزرگ پرداخته و برای همین منظور به سراغ برخی از نشانه های فارسی نو رفته است.پژوهشی در زبان فارسی به عنوان نخستین زبان اسلامی شده، پژوهش در آن به عنوان یک زبان میانجی و الگوی پیدایش دیگر زبان های ادبی اسلامی نیز ار دیگر بخش های این اثر به شمار می رود.
نویسنده در ادامه کتاب زبان فارسی را از منظر زبانی برای آمد و شدهای فرامنطقه ای در غرب، میانه و جنوب آسیا و نقش آن در تکامل زمانی و مکانی و قلمروهای گوناگون آن در جهان اسلام مورد بررسی قرار داده است و از این منظر به سنت هایی مانند شاهنامه نکگاری و تاریخی نگاری فارسی نگاهی جدی انداخته است.بخش پایانی از این کتاب نیز با عنوان انزوا و پایان فارسی زبانی به بررسی چهارچوبی موضوعی برای پژوهش های ایران شناسی و اسلام شناسی پرداخته است.