چهل نامه کوتاه به همسرم

«نامه‌نویسی به معشوق» عمری طولانی در ادبیات جهان دارد و «چهل نامه کوتاه به همسرم» نیز از برجسته‌ترین و البته محبوب‌ترین نامه‌های حقیقی از زبان عاشقی به معشوقش در ادبیات فارسی معاصر است. نامه‌هایی که به گفته‌ «نادر ابراهیمی» طی سال‌های 1363 تا 1365 و به هنگام تمرین خطاطی برای همسرش نوشته ‌است. ابراهیمی در مقدمه کتاب این‌گونه نوشته است:

«آن روزها که تازه تمرین خطاطی را شروع کرده بودم، حدود سال‌های 63-65، به هنگام نوشتن، در تنهایی، در فضایی که بوی تلخ مرکب ایرانی در آن می‌پیچید و صدای سنتی قلم‌نی، تسکین‌دهنده‌ خاطرم می‌‌شد و غالبا به یاد همسرم می‌‌افتادم که او نیز همچون من و شاید نه همچون من اما به شکلی، گه‌گاه و بیش از گه‌گاه، دلگرفتگی، قلبش را خاکستری رنگ می‌‌کرد و می‌‌کوشیدم که به جست‌وجو در به امید رسیدن به ریشه‌‌های گیاه بالنده و سرسخت اندوه و دانستن اینکه این روینده‌ بی‌‌پروا از چه چیزها تغذیه می‌‌کند و شناختن شرایط رشد و دوامش آن را نابود کنم بل زیر سلطه و در اختیار بگیرم. پس، یکی از خوب‌‌ترین راه‌های رسیدن به این مقصود را در این دیدم که متن تمرین‌‌های خطاطی‌‌ام را تا آنجا که مقدور باشد اختصاص دهم به نامه‌ کوتاهی به همسرم.»